Krótki rys historyczny
Albania ogłosiła niepodległość w 1912 roku stając się niezależną od Imperium Osmańskiego.. Mimo formalnej neutralności, w czasie I wojny światowej była okupowana przez wojska: czarnogórskie, serbskie, austro-węgierskie,bułgarskie, francuskie i włoskie. Okres międzywojenny był zdominowany przez Ahmeda bega Zogu, który najpierw został premierem, potem prezydentem a na końcu królem. Jako imię królewskie wybrał swoje nazwisko i koronował się jako Zog I. Nie użył swojego imienia Ahmet, jak jest w zwyczaju (np. królowa brytyjska Elżbieta II). Mogłoby ono nie być dobrze przyjęte przez społeczność międzynarodową w Europie. W latach dwudziestych i trzydziestych Albania była zdominowana przez wpływy włoskie. W kwietniu 1939 roku Włosi zbrojnie zajęli Albanię. Okupacja trwała do kapitulacji wobec aliantów w 1943 roku. Ich miejsce zajęła III Rzesza. Komunistyczni partyzanci wyzwolili kraj i przejęli władzę w 1944 roku. W Albanii rozpoczął okres rządów twardej ręki Envera Hodży. Dyktator sprawował władzę przez ponad 40 lat do swojej naturalnej śmierci w 1985 roku. Do 1948 roku komunistyczna Albania ściśle współpracowała z Jugosławią Josipa Broz Tito. Następnie do lat sześćdziesiątych była sprzymierzeńcem Związku Radzieckiego. Po zerwaniu stosunków z ZSRR nowym sojusznikiem Albańczyków stała się Chińska Republika Ludowa. Po śmierci chińskiego przywódcy Mao Tse-tunga nastąpił kryzys w wzajemnych relacjach, co doprowadziło w 1978 roku do zakończenia współpracy. Albania w schyłkowym okresie komunizmu była w całkowitej izolacji międzynarodowej. Komunizm upadł w Albanii w 1991 roku, kiedy została wprowadzona demokracja wielopartyjna. Transformacja polityczno-gospodarcza okazała się trudna, ponieważ kolejne rządy próbowały uporać się z wysokim bezrobociem, powszechną korupcją, zrujnowaną infrastrukturą, przestępczością zorganizowaną i agresywnymi przeciwnikami politycznymi. Nastąpiła wielka fala emigracji do zachodniej Europy. Albania poczyniła postępy w swoim demokratycznym rozwoju od czasu, gdy po raz pierwszy przeprowadziła wielopartyjne wybory w 1991 roku. Większość postkomunistycznych wyborów w Albanii była naznaczona zarzutami o oszustwa wyborcze. Jednak od czasu przywrócenia stabilności politycznej po kryzysie związanym z upadkiem piramid finansowych w 1997 roku międzynarodowi obserwatorzy uznali wybory w dużej mierze za wolne i uczciwe. Albania przystąpiła do NATO w kwietniu 2009 a w czerwcu 2014 została kandydatem do UE. Mimo, że gospodarka Albanii intensywnie się rozwija, obecnie nieco spowolniła i kraj nadal jest jednym z najbiedniejszych w Europie. Przeszkodą pozostaje słaba infrastruktura energetyczna i transportowa oraz szara strefa w gospodarce.
Flaga i herb Albanii
Na środku flagi znajduje się dwugłowy czarny orzeł na czerwonym tle, wzorowany na bizantyjskim. Jest godłem rodu Kastriotów, z którego wywodzi się bohater narodowy Jerzy Kastriota Skanderbeg. Był on przywódcą powstania przeciwko Imperium Osmańskiemu w XV wieku. 25 pióropuszy, które ma orzeł, symbolizuje 25 lat walki Skanderbega (1443- 1468) i 25 bitew, które stoczył z Turkami. Czerwony kolor tła oznacza waleczność i krew, którą Albańczycy przelali za swoją wolność. W okresie komunistycznym nad orłem znajdowała się czerwona gwiazda. Shqipëria to nazwa państwa w języku albańskim, która oznacza „krainę orłów”.
Herb Albanii jest adaptacją flagi. W herbie nad orłem znajduje się rysunek hełmu Skanderbega z charakterystyczną kozią głową. Oryginalny hełm znajduje się w muzeum w Wiedniu. Kopie można zobaczyć w muzeum w Kruji, rodzimym mieście Skanderbega.
