Nowoczesne miasto Didim posiada bardzo dobrze rozwiniętą infrastrukturę, przygotowaną zarówno dla wczasowiczów, jak i niezależnych podróżników. Do wyboru są doskonałe hotele all-inclusive z basenami, a także pensjonaty rodzinne. W mieście znajduje się wiele restauracji i barów, jest nawet kilka dyskotek i aquapark. Ze względu na niewielkie rozmiary miasteczka nie należy się spodziewać ekstrawaganckiego życia nocnego jak w Marmaris czy Bodrum. Didim to wciąż stosunkowo spokojna miejscowość wypoczynkowa, nastawiona na goszczenie rodzin z dziećmi oraz miłośników wieczornych spacerów po plaży. Dużą zaletą kurortu jest fakt, że atrakcje turystyczne, sklepy, infrastruktura rozrywkowa, baza hotelowo-restauracyjna, zajęcia na świeżym powietrzu - wszystko, co można zrobić i zobaczyć w Didim, jest łatwo dostępne - w odległości spaceru albo krótkiej przejażdżki. Didim ma klimat śródziemnomorski. Lata są gorące i suche, zimy ciepłe i deszczowe. Wilgotność w Didim jest stosunkowa niska. Z tego powodu pomimo przebywania w ciepłym klimacie letni upał nie jest tak bardzo dokuczliwy. To co wyróżnia Didim spośród innych nadmorskich kurortów to jego antyczne zabytki. Dzięki bogatej historii i doniosłej roli jaką odgrywała w okresie starożytnym Didyma - tak nazywa się antyczna cześć miasta, jest prawdziwą gratką nie tylko dla miłośników dawnych czasów. Jaka jest historia i co warto zobaczyć w Didymie?
Didyma z świątynią Apollina
W starożytności Didyma słynęła jako miejsce, w którym stała kolosalna Świątynia Apolla, a wyrocznia przepowiadała przyszłość. W czasach swojej świetności nie była miastem, ale miejscem kultu, połączonego z Miletem tzw. Świętą Drogą. Z tej drogą korzystali pielgrzymi, którzy przybyli do Didymy w poszukiwaniu odpowiedzi na nurtujące pytania. Historia osadnictwa w rejonie Didim sięga czasów neolitu. Doskonała lokalizacja przyciągnęła osadników z Krety, a następnie, w XVI wieku p.n.e., z Myken. Dalsza historia osady odzwierciedla typowy kalejdoskop cywilizacji dominujących w zachodniej części Azji Mniejszej, tj. Lidyjczyków, Persów, Seleucydów, Attalidów, Rzymian i Bizantyjczyków. Znajdująca się tam Świątynia Apolla była drugą co do wielkości w regionie po świątyni Artemidy w Efezie, a jej wyrocznia — jedną z najbardziej wpływowych. Jednak w dzisiejszych czasach wizyta w Didymie dzięki dobremu zachowaniu ruin jest o wiele bardziej ekscytującym przeżyciem niż patrzenie na pojedynczą kolumnę, która pozostała po świątyni Artemidy w Efezie. Pierwsza świątynia w Didymie została zbudowana przez Greków pod koniec VIII wieku p.n.e. Był to prosty projekt, składający się z tzw. temenos, czyli miejsca sakralnego otoczonego dobudowaną sto lat później kolumnadą. Na dziedzińcu sakralnym znajdował się ołtarz, studnia wykorzystywana do działalności prorockiej oraz drzewo laurowe poświęcone Apollinowi. Istnienie tej budowli potwierdziły prace archeologiczne przeprowadzone przez zespół archeologów niemieckich pod kierownictwem Heinricha Drerupa w 1962 roku. Budowę potężnej świątyni — archaicznego Didymaiona (świątyni Apolla w Didymie) — zakończono około 550 roku p.n.e. Miała ona przynosić chwałę najważniejszemu w tamtym czasie jońskiemu miastu, czyli Miletowi. Dziś pozostałości archaicznej świątyni znajdują się pod późniejszą, hellenistyczną konstrukcją, ale możliwe jest zrekonstruowanie jej prawdopodobnego wyglądu. Wiadomo, że architekci Didymaiona byli pod wpływem świątyń zbudowanych nieco wcześniej na wyspie Samos i w Efezie. Świątynia była otoczona podwójną kolumnadą w porządku jońskim. Zajmowała obszar o wymiarach 85 na 38 metrów. Zewnętrzna kolumnada składała się z 21 kolumn po dłuższych bokach, ośmiu kolumn po stronie wschodniej i dziewięciu po stronie zachodniej. Rozstaw po stronie wschodniej umożliwiał szersze przejście między kolumnami, tworząc wrażenie bramy świątyni. W sumie Didymaion miał 112 kolumn. Świątynia w Didymie została zniszczona w 493 roku p.n.e. przez Persów, rok po klęsce koalicji miast jońskich w bitwie morskiej pod Lade. Przez wiele lat Didymaion pozostawał w stanie kompletnej ruiny. Dopiero za czasów Aleksandra Wielkiego zaczęto odbudowywać świątynię. Legenda głosi, że po przybyciu Aleksandra Wielkiego do Didymy święte źródło znów zaczęło płynąć. Rekonstrukcja została ostatecznie dokończona około II wieku p.n.e.
